هوا به طرز عجیبی گرم بود. سرم انگار بزرگ و متورم شده بود. حجم توقف ناپذیری از اطلاعات و ایده‌ها در مغزم مرور می‌شد و من دور از خود و بی خبر از دنیای اطرافم رؤیاهای کوچک و بزرگم را در دنیای آشفته و بی‌نظم ذهنم مرور می‌کردم.
چیزی درونم درست پیش نمی‌رفت. انگار به همان اندازه که رؤیای پیشرفت و انگیزه تلاش داشتم ، چیزی درونم مانع از این روند می‌شد.
تمام جهان اطرافم را با کلافگی و ابهام سپری می‌کردم. لباس ساتن براقِ مورد علاقه ام اکنون چیزی جز یک الیاف مصنوعی بی‌قواره و کلافه کننده نبود.
موهای دوست‌داشتنی‌ام را حتی مثل قبل دوست نداشتم و انگیزه ای برای مرتب کردنشان درونم نبود.
روزمرگی‌های ساده‌ام مثل وزنه‌های بزرگی از سرم آویزان شده بودند و حتی رمق انجام دادنشان را نداشتم.
مبهوت مانده بودم که چطور با آن همه شور و انگیزه و هدف‌های بزرگ حتی معمولی هم نیستم. چیزی داشت اشتباه پیش می رفت. کم‌کم داشتم به افکار و عقاید منفی دیگران راجع به خودم با خیال بافی های منفی دامن می‌زدم.
تو بلندپروازی!
تو خیالبافی!
تو واقع گرا نیستی!
همه چیز را سخت می گیری!
دنیا فیلم و کارناوال نیست که تو بخواهی قهرمانش باشی!
آیا حقیقت داشت؟
صدای ضعیفی، نه از جانب منطق بلکه از عمیق ترین جای قلبم می گفت: نه! حقیقت ندارد! تو می توانی و باید قهرمان زندگی خودت باشی! تو می‌توانی چون این رؤیا فقط متعلق به توست! اگر رؤیایی داری، پس توان عمل کردن به آن را هم درونت داری!
اما چرا همه چیز آن‌طور که من انتظار داشتم پیش نمی رفت؟
در همان حالِ مستأصل و با همان افکار سردرگم، ناگهان هوشیاری کوچکی مرا به دیدن دستگاه تایپ وادار کرد.
انگار از خلسه ی بی‌خبری و آشفتگی بیرون رانده شدم. ناگهان جرقه ای در ذهنم خورد. بله! البته! من اصلا فکر نمی کنم! چیزی جز افکاری مشوش و خیالی پریشان در من نبود.
ماشین تایپ عزیزم! فرشته ی نجات و معجزه‌ی خوشبختی من درست همان‌جا روبرویم بود.
حالا می دانستم که برای بهتر اندیشیدن، سعی و خطا، پیاده کردن نقشه های ذهنی، برنامه ریزی و هر معجزه‌ی بی‌نقص دیگری باید هر چه بیشتر و بیشتر بنویسم.
و امروز درست همان‌جا، در همان نقطه‌ی عطف تمام زندگی‌ام، با همان لباس دوست‌داشتنی و همان موهای ژولیده دوست‌داشتنی‌ام، داستان موفقیتم را از تریبون نویسندگی به شما دوستان جانم تقدیم می کنم!
نه! نه! نه!
وقت تحت تاثیر قرار گرفتن نیست! الان وقت نوشتن است. اینجا دنیا شما رقم می خورد.
پس فقط بنویسید و از آن مهم تر همین الان شروع کنید!