✍️بهار اخوت

مدت‌ها بود این سوالِ جانفرسا در ذهنم می‌چرخید.
از آن‌چه تاکنون بوده و اکنون هستم هیچ‌وقت راضی نبودم. همین احساسِ ناخوشایند نیز، همیشه مرا ترقیب کرده تا گام‌های عملی بیشتری به سمت موفقیت بردارم.

چند روز پیش کتاب کوچکِ پرمحتوایی از جملات قصار خریدم و امروز خیلی اتفاقی به این جمله از واشینگتن برخوردم.
این‌گونه آموخته‌ام:
معیار سنجش موفقیت، جایگاهی نیست که کسب کرده‌ایم، بلکه تلاشی است که برای غلبه کردن بر موانع انجام داده‌ایم. ✍️بوکر.تی.واشینگتن

مدت‌ها بود که تکرار و اصرارِ این سوال ذهنم را متلاطم کرده بود. نه‌تنها عدم رضایت از خودم، بلکه دردِ بی‌درمانِ حسرتِ روزهایِ رفته امانم بریده بود.
انگار یک امید، یک انگیزه و شور و شوق تازه می‌خواستم تا آشفتگی‌ام را التیام بخشم.

حالا هر بار که این سوال سخت و سمج گریبانم را می‌گیرد به نوشداروی یک قصار التیامش می‌بخشم. اما نه امید و انگیزه‌ی واهی و بازدارنده و ایستا، بلکه امید و انگیزه‌ای پیش‌برنده.

اکنون می‌توانم به جای چشم دوختن به افق‌های ناپیدا به پیش پایم خیره شوم و مانع به مانع از سنگلاخ‌ها و دشواری‌ها عبور کنم.

قطعا به قصار‌های بیشتری برای ظهورِ معجزاتی بزرگتر نیاز دارم، به کتاب‌های بیشتر و جواب‌های بیشتر. بیش از هر زمان دیگری معتقدم:
کتابِ درست همیشه می‌تواند اوضاع و شرایطمان را بهتر کند، کافی است مشکلاتمان را بشناسیم، آنها را بنویسیم. سپس برای سوال‌های لاینحلِ ذهنمان بهترین محتوا را بیابیم، بخوانیم و البته زندگی کنیم.